19:54 Նա լալիս էր...♥ | |
 Նա լալիս էր...լալիս էր անզուսպ ու պարզ...արցունքները հորդում էին աչքերից և նա այնպես էր լացում՝ կարծես սրտից արյուն էր կաթում:Նա գոռում էր, մոռացել էր աշխարհը, որում ապում էր, մոռացել էր բոլորին, ամենքին:Ցավում էր...Սիրտն էր ցավում՝ սիրտը...: Անկարեկից էր աշխարհը նրա հանդեպ:Նրա սիրտը կոտրել էին, քայլել արյունոտ փշուրների վրայով, տրորել...Լալիս էր և նրա համար մեկ էր՝ թե տղան չի լացում, մեկ էր ամեն ինչ: Հանկարծ արագ-արագ սկսեց սրբել արցունքները և գրպանից հանեց հեռախոսը, բացեց հաղորդագրությունների բաժինը և գրեթե շշուկով սկսեց կարդալ ընկերուհու գրածը. -ԵՍ քեզ էլ չեմ սիրում, մոռացիր ինձ և աշխատիր ներել: Նորից աչքերը թաղվեցին արցունքների մեջ, բայց նա առանց ժամական կորցնելու պատասխան հաղորդագրություն ուղղարկեց աղջկան. -Լավ, բայց շատ եմ խնդրում արի այսօր հանդիպենք, որ վերջին անգամ քեզ տեսնեմ: Մի քանի րոպեից եկավ պատասխանը. -Լավ, բայց վերջին անգամ: Նրանք պայմանավորվեցին տեղը և հանդիպեցին:Տղայի աչքերը առաջվա նման փայլում էին... Հաջորդ առավոտյան հոծ բազմություն էր հավաքվել ու շրջապատել փողոցը՝ բոլորը ցանկանում էին իմանալ խառնաշփոթի պատճառը: Փողոցի մեջտեղում ընկած էր երկու դիակ՝ տղան և աղջիկը:Անգույն ժպիտ կար նրանց երեսին...դեռ չէր մարել նրանց աչքերի փայլը...:Տղայի կրծքի վրա դրված էր արյոնոտ մի թղթի կտոր՝ վրան գրված էր. «Հա սիրում եմ իրան ու միշտ կսիրեմ...մենք միասին կլինենք, միշտ միասին...բայց այստեղ չէ՝ այստեղ աշխարհը խանգարում է մեր երջանկությանը, խանգառում է...» Տղան սկզբում դանակով սպանել էր աղջկան՝ սրտից, իսկ հետո ինքնասպան եղել: Նրանց սերը խորտակվեց մի անդունդում , սակայն ապրեց որոշ մարդկան սրտերում: | |
|
| |
| Մեկնաբանություններն ընդամենը՝: 0 | |